Pedagog - Szkoła Podstawowa w Koźlinach

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur ad elit.

Morbi tincidunt libero ac ante accumsan.

Przejdź do treści

Menu główne:

Pedagog

Drodzy Rodzice i Uczniowie!

Oto najważniejsze zasady, którymi powinniśmy się kierować, aby bezpiecznie spędzić wakacje:

• Zawsze informuj rodziców, gdzie i z kim przebywasz. Przekaż im także, o której godzinie zamierzasz wrócić.

• Noś ze sobą numer telefonu do rodziców.

• Pamiętaj o zasadach bezpiecznego przechodzenia przez jezdnię – przechodź na pasach dla pieszych i na zielonym świetle.

• Do zabawy wybieraj zawsze miejsca oddalone od jezdni.

• Zawsze zapinaj pasy w samochodzie.

• Nie rozmawiaj z obcymi.

• Poinformuj rodziców, gdyby ktoś Cię zaczepiał.

• Nie oddalaj się z nieznajomymi, nie wsiadaj z nimi do samochodu.

• Nie bierz słodyczy ani innych prezentów od obcych.

• Pamiętaj o numerach alarmowych. W razie potrzeby dzwoń i wezwij pomoc.

• Kąp się tylko w miejscach do tego przeznaczonych, na strzeżonych i bezpiecznych kąpieliskach.

• Nie wchodź do wody bez opieki osoby dorosłej.

• Nie pływaj w czasie burzy, mgły, gdy wieje porywisty wiatr.

• Pamiętaj o ochronie przed słońcem. W czasie upałów pij dużo wody i zawsze noś nakrycie głowy. Przed wyjściem na zewnątrz posmaruj się kremem z filtrem.

• Zadbaj o właściwy ubiór – strój z elementami odblaskowymi, kask ochronny podczas jazdy na rowerze czy odpowiednie buty w czasie wycieczki w góry.

• W górach nie wyruszaj w trasę, jeśli widzisz, że nadchodzi burza.

• Szukaj bezpiecznego schronienia podczas burzy.

• Podczas górskich wycieczek nie schodź ze szlaku.

• Nie oddalaj się bez pytania od rodziców – w nowych miejscach łatwo się zgubić.

• Po każdym wyjściu z miejsc zalesionych dokładnie sprawdź skórę na obecność kleszczy.

• Uważaj na rośliny, na których się nie znasz. Niektóre jagody, liście czy grzyby są trujące.

• Podczas spacerów po lesie stosuj preparaty odpędzające owady i kleszcze.

• Nie rozpalaj ogniska w lesie.

• Nie baw się z obcymi zwierzętami. Nawet przyjaźnie wyglądający pies czy kot może Cię ugryźć, gdy spróbujesz go pogłaskać.

• Bądź rozsądny i zachowaj umiar we wszystkim, co robisz.

Polecam krótkie filmiki na temat bezpieczeństwa podczas wakacji

https://www.youtube.com/watch?v=8Rb6ismlLRc

https://www.youtube.com/watch?v=7qrT8vMkHlw

z życzeniami dobrego zdrowia

Pedagog szkolny Gabriela Młyńska

Drodzy Rodzice i Uczniowie!

Dzisiaj chciałabym przedstawić kilka wskazówek do tego: jak wyznaczać dzieciom granice?

Trudności w wyznaczaniu granic mogą się ujawniać w dwóch skrajnych postawach rodzicielskich - pozwalanie na wszystko albo nadmiernej surowości. Ani brak granic, ani granice sztywne i restrykcyjne nie służą rozwojowi. Trudną sztuką wychowania jest znalezienie równowagi między tymi skrajnościami i postawienie przed dzieckiem wyraźnych wymagań, w ramach których zachowa jednak swobodę i możliwość bycia sobą.

Stawianie dziecku granic to nic innego, jak wprowadzanie i egzekwowanie określonych reguł. Dzięki jasnym, ścisłym i sprawiedliwym ograniczeniom dziecko dowiaduje się jakie zachowania są właściwe, a jakie nie. Doświadcza też konsekwencji swoich działań, dzięki czemu uczy się samokontroli i odpowiedzialności. Zyskuje poczucia bezpieczeństwa, rozwija poczucie własnej wartości.

Nieograniczona swoboda

Złudne jest myślenie, że dziecko, któremu powala się na wszystko, ma dobrze i jest szczęśliwe. Bez ram zachowania czuje się zagubiony i niepewny.

Testowanie granic

Należy pamiętać, że wszystkie dzieci od czasu do czasu sprawdzają stawiane przez dorosłych granice. To normalne, że dziecko, któremu zabrania się czegoś, na czym bardzo mu zależy, protestuje, złości się i płacze. Jest to zdrowy przejaw potrzeby niezależności i wyodrębniania się indywidualnej tożsamości.

Dopasowanie granic do wieku dziecka

Nastolatek ma coraz silniejszą potrzebę autonomii i samostanowienia. Oporem i buntem reaguje na wszelkie przejawy ograniczania jego wolności. Dlatego należy unikać formułowania norm jako bezwzględnych zakazów czy nakazów. Lepiej dawać wybór - odrobisz lekcje teraz, czy po obiedzie? być może ograniczony, ale dający pewna swobodę działania. Z dorastającym młodym człowiekiem można już negocjować i dostosować wzajemne umowy, wychodząc jednak z pozycji dorosłego, który odpowiada za dziecko. Pamiętać trzeba o szczególnej wrażliwości młodych ludzi na krytykę i negatywne oceny, sięgać więc należy po metody, które nie ranią, nie naruszają godności i poczucia własnej wartości.

Wskazówki dotyczące wyznaczania granic:

Krok I - ustalenie zasad zachowania:

ustalenie zasad wspólnie z dzieckiem,
jasne, konkretne i dokładnie opisane jakie zachowania są właściwe,
sformułowanie zasad krótko, jednoznacznie w sposób pozytywny,
ustalenie tylko kilku zasad i wprowadzanie ich stopniowo.

Krok II – ustalenie konsekwencji pozytywnych i negatywnych zachowań:

jasne określenie, co się stanie, gdy dziecko będzie postępować w określony sposób,
dopasowanie konsekwencji do wieku dziecka.

Krok III - przypominanie zasad i ostrzeganie przed konsekwencjami:

dawanie szansy na zmianę zachowania poprzez przypomnienie zasady i związanych z nią konsekwencji.

Krok IV – egzekwowanie zasad, czyli wyciąganie konsekwencji:

każdorazowe stosowanie się do wcześniejszych ustaleń i wprowadzanie ostrzeżeń w czyn, znaczenie stanowczości i konsekwencji rodziców.

Na zakończenie polecam najmłodszym dzieciom (ale i nie tylko) obejrzenie filmiku w którym aktorzy czytają „Pchłę Szachrajkę” – to tak dla poprawy humoru.

https://www.youtube.com/watch?v=ptFyJcjItVo&feature=youtu.be

z życzeniami zdrowia i pogody ducha

Pedagog szkolny Gabriela Młyńska

Drodzy Rodzice i Uczniowie!

Dzień dobry. Nadal znajdujemy się w sytuacji częściowej izolacji, znaleźliśmy się w niej bez naszej zgody, mimowolnie. I choć czasami zdaje się nam, że można przyzwyczaić się poniekąd do takiego stanu rzeczy, to cyklicznie odczuwamy różnego rodzaju emocje…

Czy zły nastrój to już depresja?

Wszyscy doświadczamy różnych uczuć, przeżywamy stany przygnębienia, smutku, niepokoju, a także uczucia zadowolenia i radości. Czasem bywa jednak tak, że zły nastrój – jak zła pogoda – nie przemija i nie odzyskujemy pogody ducha. Przeciwnie, jest nam co raz trudniej i ciężej żyć. Jak można sobie z tym poradzić i gdzie szukać pomocy? W sobie, wśród bliskich, czy u psychologa?

Pierwsze sygnały: ignorować czy zastanowić się?

powtarzające się trudności z zaśnięciem lub wczesne ranne wybudzenia, osłabienie naszej aktywności życiowej, nasilanie się tendencji do bierności i wycofania, odkładanie różnych zmian i unikanie podejmowania decyzji nawet w prostych sprawach. stale lub często obecny niepokój, krańcowe zmiany nastroju: od smutku do rozdrażnienia i złości, utrata apetytu lub impuls do objadania się.

Jeśli choć część z przedstawionych wyżej „sygnałów” lub mówiąc inaczej symptomów lękowo-depresyjnych utrzymuje się powinniśmy „zatrzymać się” i pozwolić sobie na chwilę refleksji: „co się z nami dzieje”, „o co chodzi, dlaczego znowu tak się źle czuję, choć wydawało się, że wszystko będzie już dobrze”.

Czy pogarszające się samopoczucie ma związek z naszym życiem?

Indywidualna wrażliwość i doświadczenia z przeszłości mogą powodować, że na różne trudne sytuacje życiowe będziemy reagować silniej, czasem gorszym nastrojem lub objawami nerwicowymi. Typowe trudne sytuacje życiowe:

przekraczanie progów życiowych i wchodzenie w nowe obszary życiowe wymagające od nas większej zaradności, samodzielności i kompetencji (kończenie szkoły, utrata lub opuszczenie przez bliską osobę, doświadczenie ciężkiego niepowodzenia i upokorzenia, konflikty lub izolacja i narastające poczucie obcości między domownikami lub w całej rodzinie, zmaganie się z upływem czasu, choroby.

Jak i gdzie szukać pomocy?

W sobie. Wspomniane tu już „zatrzymanie się”, a więc znalezienie czasu na refleksje nad tym co się dzieje z nami i z naszym życiem, często – jeśli z naszymi problemami nie zabrnęliśmy zbyt daleko – może być cenne i pomocne. Warto sprawdzić czy i w jakim stopniu możemy skorzystać z naszych zasobów.

Pomoc od bliskich. Jest możliwa jeśli szczere i otwarte rozmowy odbywają się na zasadzie wzajemności tzn. że my też jesteśmy w stanie rozmawiać o zmartwieniach tej osoby. Inaczej, nawet bliska osoba może unikać i jakoś bronić się przed rozmową z nami. Nasz smutek i depresyjny nastrój może zbyt obciążać i przytłaczać naszych rozmówców. Nie chcą być „ściągani w dół” i podobnie jak my czuć się bezradni wobec naszych problemów i trudności.

Pomoc profesjonalna. Większość osób przeżywa wiele wahań przed wybraniem się na rozmowę do psychologa/psychoterapeuty. Boją się etykiety osoby niezaradnej, słabej, chorej psychicznie itp. Tymczasem taka rozmowa/konsultacja do niczego nas nie zobowiązuje. To zawsze od nas zależy czy chcemy zakończyć kontakt po pierwszej rozmowie, czy też uznamy, że jest w tym szansa dla nas. W procesie psychoterapii życzliwa i bezstronna osoba pomaga nam zrozumieć, co się obecnie dzieje w naszym życiu, jakie są najważniejsze źródła naszego cierpienia i niezadowolenia z życia. Psychoterapia pomaga też odzyskać wiarę w siebie, zobaczyć swoje możliwości i przynosi nadzieję, że ponownie możemy z nich korzystać.

Tekst na podstawie opracowania dra Jerzego Pawlika

Poniżej link do webinaru „Jak wspierać osoby w kryzysie psychicznym”.

https://www.swps.pl/strefa-psyche/blog/relacje/21437-koronawirus-jak-wspierac-osoby-w-kryzysie-psychicznym

z życzeniami zdrowia i dobrego samopoczucia

Pedagog szkolny Gabriela Młyńska

Drodzy Rodzice i Uczniowie!

Dzień dobry. Chciałabym dzisiaj trochę miejsca poświęcić na temat wypracowania samodzielności u dziecka.

Być może przychodzą takie dni, kiedy natłok informacji z poszczególnych zajęć dzieci i obowiązki z tego wynikające powodują frustrację, rozdrażnienie i złość u Państwa – co jest zrozumiałe i zdarza się każdemu, łącząc przy okazji wiele ról i zadań życiowych jednocześnie.

Jako rodzice chcemy, aby nasze dzieci były samodzielne, mówimy przy tym, że cecha ta przyda się w dorosłym życiu, bo „Łatwiej sobie poradzą w różnych sytuacjach”. Uczenie samodzielności to systematyczna, czasochłonna i konsekwentna praca. W czasie, kiedy głównie przebywamy w domu może uda się osiągnąć wypracowanie samodzielności. Samodzielność jest ściśle związana z budowaniem nawyków.

1. Dzieci w wieku przedszkolnym

Najczęściej bywa tak, że najmłodsze dzieci wyręczamy w wielu czynnościach, uważając, że zrobimy wiele rzeczy szybciej, lepiej i dokładniej, a to nie o to przecież chodzi. Nie najważniejsze jest perfekcyjne wykonanie danej czynności, ale to, że dziecko wykonało je samo.
Nie porównuj do tego, jak daną czynność wykonało inne dziecko – to dobry sposób, aby zdemotywować malucha.
Nie krytykuj za niedoskonałe wykonanie czynności.
Zauważaj najmniejsze nawet postępy i chwal za nie.
Bądź zawsze obok – wspieraj wszelkie działania dziecka dyskretnie pomagając.
Nie zarażaj lękiem dziecka używając np. stwierdzeń typu: „Nie biegaj, bo się przewrócisz”. „Zostaw to, bo się pobrudzisz”.
Daj wybór dziecku w miarę możliwości w sprawach dotyczących np. wyboru jedzenia, ubioru czy zabawy.
Włączaj w domowe obowiązki w miarę możliwości.

2. Dzieci w wieku wczesnoszkolnym

Dzieci w wieku wczesnoszkolnym odznaczają się większą samodzielnością niż dzieci przedszkolne. Co nie oznacza, że nie potrzebują wsparcia, kontroli i konsekwencji, dlatego w aspekcie obecnej sytuacji zdalnego nauczania to głównie rodzice mają za zadanie dawać to wszystko swoim pociechom.
I znów na pierwszym miejscu pojawia się apel, aby nie wyręczać dziecka – bo to prowadzi do utrwalania w nim bezradności.

3. Nastolatki

Nastoletnie dzieci organizują warsztat pracy raczej samodzielnie, rodzice powinni jednak wspierać dzieci jednocześnie mając do nich zaufanie, w miarę możliwości dawać wolną przestrzeń.
Wyręczanie nastolatków nie uczy ich samodzielności wręcz przeciwnie – prowadzi do bezradności w dalszym życiu.
Samodzielność wśród nastolatków powinna być już ugruntowana na bazie tego co zostało wypracowane we wcześniejszych latach.

Podsumowując należy powiedzieć, że aby uczyć dziecko autonomiczności należy pozwolić mu samodzielnie podejmować decyzje adekwatne do wieku, mając pod kontrolą konsekwencje wyborów. Na każdym etapie rozwoju powinniśmy doceniać wysiłki dzieci, a nie tylko efekt końcowy.

z życzeniami zdrowia i pomyślności

Pedagog szkolny Gabriela Młyńska

Drodzy Rodzice i Uczniowie!

Przed nami długi, majowy weekend. Gdybyśmy byli w innej sytuacji, planowalibyśmy ten czas wolny i na naszej liście być może znalazłyby się wyjazdy, dalsze wycieczki, spotkania ze znajomymi i rodziną.

Niestety, w obecnej sytuacji sprawa wygląda tak, że żyjemy w bardzo dużej niepewności. Nie wiemy co się stanie, jak długo stan zagrożenia epidemiologicznego potrwa i co będzie „Po”. Jedno tylko wiemy, że zamartwianie się i myślenie o tym co będzie nic nam nie da, niczego nie zmieni i nie wpłynie na to co będzie. Uczenie się tego, jak radzić sobie z niepewnością, budowanie mechanizmów obronnych, będzie przydatne i w późniejszym czasie.

Wykorzystajmy zatem ten świąteczny czas wolny od nauki i pracy na nabranie sił i pozytywnej energii do działania w następnych tygodniach. Wspólne gotowanie, wykonanie flagi Polski, czytanie książek, oglądanie filmu, a może gra w planszówkę – mogą okazać się pomocne, by choć na chwilę uciec od tej niepewności.

Dla najmłodszych polecam kolejną bajkę, tym razem cioci Doroci, dostępną pod linkiem http://dorotabrodka.pl/wp-content/uploads/2020/03/bajka-o-kwarantannie-i-wirusie-z-kolorem.pdf

Polecam też krótkie filmiki udostępnione przez Teatr Miniatura w Gdańsku „Papety: z ostatniej chwili” .

Część 1: https://www.youtube.com/watch?v=rdQWRs58J6Y&t=93s

Część 2: https://www.youtube.com/watch?v=fLOnmqvVubQ

Część 3: https://www.youtube.com/watch?v=lryQSILHKwg

Pedagog szkolny Gabriela Młyńska

Drodzy Rodzice i Uczniowie!

Za nami kolejny tydzień zdalnej nauki. I pewnie w każdym domu bywa różnie. Raz jest lepiej a innym razem gorzej. I właśnie musimy nauczyć sobie radzić w sytuacji, kiedy mamy gorszy dzień i czujemy, że przerasta nas większość obowiązków. Oprócz tego obostrzenia dotyczące funkcjonowania w społeczeństwie nakładają na nas mnóstwo zakazów, jak spotykanie się w większych grupach z rówieśnikami, brak możliwości korzystania z basenów, boisk czy wyjścia do kina, a także lęk przed zachorowaniem – to wszystko sprawia, że nasze samopoczucie może być obniżone.

Na samopoczucie dzieci ma wpływ wiele czynników: informacje medialne, konieczność pracy w domu, samopoczucie rodziców, relacje miedzy domownikami.

Przesyłam link z bajką i kolorowanką dla najmłodszych dzieci, która pomoże zaprzyjaźnić się z maseczką https://www.mamaprzyjaciel.pl/maseczki-dla-smokow/… dołączam też kolejną książeczkę dla najmłodszych o koronawirusie.

Starszych uczniów zachęcam do skorzystania z porad „Jak efektywnie uczyć się w domu”, zamieszczonych poniżej, przygotowanych przez Centrum Psychoterapii i Szkoleń „Consilia+”.

Najważniejsze to nie tracić nadziei, że niedługo znów się spotkamy w naszych szkolnych murach….

Z życzeniami cierpliwości, spokoju i zdrowia

Pedagog szkolny Gabriela Młyńska

Drodzy Rodzice i Uczniowie!

Za nami kolejny tydzień częściowo „wirtualnej szkoły”. Być może - w przerwie od nadzorowania dzieci przy wykonywaniu czynności szkolnych - porządki w szafach już zrobione, dokumenty posegregowane i jeszcze inne czynności na które dotąd w pędzie życia codziennego nie było czasu. To są czynności, które choć na chwilę dają myślom uciec na inne tory niż rozmyślanie o najczęściej używanym słowie w ostatnim czasie – koronawirus.

Być może audycja archiwalna, która publikowana była w radiowej „Trójce” pozwoli znaleźć wskazówki jak radzić sobie w obecnej sytuacji https://www.polskieradio.pl/9/396/Artykul/1571686,Mindfulness-mysli-ktore-nas-lecza

Całe nasze życie w ostatnim czasie musiało ulec reorganizacji, a kolejne restrykcje nałożone dla dobra nas wszystkich wniosły wiele ograniczeń. Można by rzec: sport bez wychodzenia z domu, to jakiś żart? Wcześniej nie do wyobrażenia szczególnie przez najmłodszych. Ale jest wyjście. Internet pełen jest instrukcji dotyczących aktywności ruchowej w domu. Jak to, nie można spotkać się z kolegami ze szkoły? Jest i na to rada: komunikatory i media społecznościowe. Powiesz, „To nie to samo”, ale z konieczności tak trzeba. Ta sytuacja kiedyś się skończy. Musimy w to wierzyć, że prędko. Nie jest łatwo być rodzicem w obecnym czasie. Z jednej strony mocne obciążenie uczestniczeniem w edukacji dzieci, z drugiej należy wspierać najmłodszych. Jak sprostać tym wszystkim zadaniom? Z pewnością towarzyszą zarówno uczniom, jak i Państwu różne emocje, które są naturalną reakcją na to co się wokół nas dzieje. Po prostu są. Ani dobre ani złe. Jeżeli zauważymy u dzieci emocje, które wzbudzają u dorosłych obawę o swoje pociechy porozmawiajmy z nimi o tym co czują, używając komunikatu typu Ja: Widzę, że się niepokoisz, chcesz o tym porozmawiać? W załączniku jedna z książeczek dla najmłodszych o tematyce koronawirusa, jakich w ostatnim czasie mnóstwo w sieci. Może okaże się pomocną lekturą na co liczę.

Na koniec ciekawostka. Otóż chodzi o to, że nasze mózgi wyposażone są w tzw. neurony lustrzane. Działają tak, że kiedy przeżywamy złość, frustrację czy lęk „zarażamy” tymi emocjami naszych najbliższych. Na szczęście to działa w drugą stronę. Gdy odczuwamy radość, spokój, zadowolenie - inni dookoła czują podobnie.

Bądźmy wspierającymi dorosłymi.

Z życzeniami zdrowia, spokoju i pozytywnych emocji.

Pedagog szkolny Gabriela Młyńska

Materiały dla ósmoklasistów i ich rodziców „Jak radzić sobie ze stresem”

Jak poradzić sobie ze stresem?

Radzenie sobie ze stresem to bardzo szerokie zagadnienie, ale można udzielić kilka podstawowych wskazówek:

• uwierz w siebie – pamiętaj, że to czy źle lub dobrze myślisz o sobie zależy w dużej mierze od tego czego o sobie nauczyłeś się w życiu, i że w znacznym stopniu możesz wzmocnić wiarę w siebie. Daj więc sobie szansę i naucz się pozytywnych rzeczy o sobie,
• traktuj trudności jak wyzwania – niemal niezależnie od tego jakie trudności nas spotykają, zawsze możemy się dzięki nim czegoś nauczyć i znajdować w tym energię, nie bez powodu mówi się „co cię nie zabije to cię wzmocni”,
• naucz się odprężać – tak samo jak organizm potrafi przystąpić do mobilizacji w postaci reakcji stresowej, może też się skutecznie odprężyć.
• bądź aktywny – aktywność fizyczna to jeden z prostych i skutecznych sposobów radzenia sobie ze stresem. Jesteś spięty? Idź na jogging,
• poznaj i szanuj swoje uczucia – doświadczane emocje to ważne wskazówki od naszego ciała i umysłu. Staraj się ich słuchać i traktuj jak sprzymierzeńców,
• skorzystaj z pomocy – rozmowa z bliską osobą o tym co trudne potrafi nieraz radykalnie zmienić postrzeganie trudności. Możesz też skorzystać z porady psychologa lub psychoterapeuty.

Techniki relaksacyjne

Powyższe ćwiczenia pozwalają zmniejszyć stan pobudzenia i ułatwiają skupienie się na dalszych zadaniach. To klucz do efektywnej relaksacji. Następnie możemy przejść do właściwych technik relaksacyjnych.

Relaksacja mięśni Jacobsona

W przypadku nasilonego niepokoju, gdy trudno jest na dłużej pozbyć się napięcia i lęku, przydatna jest metoda bazująca na progresywnej relaksacji mięśni Jacobsona. Polega to w głównej mierze na stopniowym, świadomym napinaniu i rozluźnianiu kolejnych grup mięśni. Możesz sobie na przykład pomyśleć:

„Zaciskam mocno prawą pięść, na kilka sekund, próbuję zachować świadomość pracy każdego mięśnia dłoni. Zaczynam czuć, że dłoń staje się cieplejsza (…),lekko drży (…), pojawia się mrowienie. Próbuję rejestrować odczucia płynące z zaciśniętej pięści. Teraz całkowicie ją rozluźniam (…). Obserwuję doznania płynące teraz z rozluźnionej dłoni (…). Jaka jest różnica pomiędzy stanem napięcia i rozluźnienia?”

Następnie powtarzamy to ćwiczenie zaciskając i rozluźniając lewą dłoń, po to by dalej w ten sam sposób świadomie kurczyć i rozkurczać kolejne, większe grupy mięśni (ramion, brzucha, pośladków, ud, łydek i stóp).

Techniki wizualizacyjne

U osób, które są w stanie utrzymać skupienie przez kilka lub kilkanaście minut, bardziej przydatne mogą być techniki wizualizacyjne. W ich ramach tworzy się plastyczne wyobrażenie miejsca, które wyzwala przyjemne uczucia. Typowe takie wyobrażenia to na przykład zielona łąka, polana w lesie, słoneczna plaża, brzeg spokojnej rzeki – miejsca, które kojarzą się ze spokojem, relaksem i bezpieczeństwem. Próbując sobie taką sytuację wyobrazić można pomyśleć:

„Wyobrażam sobie swoją wymarzoną łąkę. Jestem teraz na niej. Stąpam po aromatycznym, ciepłym mchu (…) promienie słońca delikatnie głaszczą moje ramiona i twarz (…) czuję delikatny wiatr we włosach (…) dzień jest spokojny, ciepły i przyjemny (…) drzewa wokół szumią delikatnie (…) w powietrzu unosi się delikatny i miły zapach sosny (…) gdzieś w górze słyszę leniwy śpiew ptaków (…)”.

Wizualizację można połączyć z napinaniem i rozluźnianiem mięśni, a następnie zakończyć ją przykładową sugestią:

„Napięcie znika i ogarnia mnie relaks (…) ciało jest odprężone (…) myśli płyną spokojnie (…) zaraz otworzę oczy i będę wypoczęta/wypoczęty jak po zdrowym śnie”.

Jeśli z kolei stan relaksu ma być drogą do lepszego snu, sugestia może dotyczyć uczucia odprężenia i zbliżającej się senności.

(Proponowane techniki relaksacyjne zostały przedstawione w wersji uproszczonej na podstawie doświadczeń klinicznych zespołu Centrum Dobrej Terapii Mindart)

Trening Schulza - trening relaksacji na You Tube

https://interviewme.pl/blog/jak-radzic-sobie-ze-stresem

https://www.medonet.pl/zdrowie,sposoby-na-stres---w-pracy--w-szkole--cwiczenia-na-stres,artykul,1730806.html

Przygotowała Katarzyna Kordecka-Karnath

UWAGA PRZEMOC !!!!

Dom nie zawsze i nie dla każdego jest bezpiecznym schronieniem, nawet w czasie epidemii. Wiedzą o tym zwłaszcza osoby, które utknęły z oprawcami pod jednym dachem. Izolacja w mieszkaniach spotęgowała problem przemocy domowej. Mimo utrudnionego kontaktu ze służbami, osoby, które boją się o bezpieczeństwo swoje i bliskich, nie są same. Ofiary przemocy mogą szukać pomocy dzwoniąc na „Niebieską Linię” – 800 12 00 02, 22 668 70 00

Przemoc ze strony partnera lub innej bliskiej osoby jest przestępstwem. Nikt nie ma prawa Cię bić, grozić Ci, upokarzać ani w żaden inny sposób naruszać Twoich praw. Prawo jest po to, aby Cię chronić - zgłaszaj organom ścigania każdy akt przemocy i domagaj się ukarania sprawcy. Zadbaj o swoje bezpieczeństwo!

Pomocne numery telefonu:

• Ogólnopolskie Pogotowie dla Ofiar Przemocy w Rodzinie "NIEBIESKA LINIA"
800 12 00 02, numer czynny całą dobę
• Centrum Praw Kobiet Telefon interwencyjny 600 070 717 czynny całą dobę
Pomoc prawna i psychologiczna (22) 621 35 37 czynny 10:00-16:00
• Fundacja Feminoteka 888 88 33 88, pon- pt 8:00-20:00
• Niebieska Linia IPZ 22 668 70 00 czynny codziennie 12:00 -18:00
• Fundacja Dajemy Dzieciom Siłę 116 111 czynny całą dobę

Bezpłatne aplikacje mobilne (Apple Store i Google Play)

AvonAlert aplikacja Fundacji Feminoteka i Avon
Twoja komenda aplikacja Policji
Alarm112 aplikacja MSWiA
Twój parasol aplikacja Policji

Gorąco polecam Państwu zapoznanie się ze stanowiskiem Rzecznika Praw Obywatelskich

https://www.rpo.gov.pl/pl/content/plan-awaryjny-przemoc-domowa-pomoc-w-epidemii oraz przygotowanymi materiałami

https://www.rpo.gov.pl/sites/default/files/Osobisty_plan_awaryjny_poradnik_0.pdf

Osobisty plan awaryjny - jak szukać pomocy, gdy doświadczamy przemocy domowej w trakcie epidemii

Jeśli wiesz, że możesz doświadczyć przemocy domowej i obawiasz się, że w czasie epidemii może być trudno uzyskać pomoc, przygotuj osobisty plan awaryjny.

Jeśli zdarzy się coś złego, będziesz od razu wiedzieć jak zareagować i gdzie pójść.

Twoje bezpieczeństwo to priorytet. Nie jesteś winna/y przemocy i są ludzie, którzy chcą Ci pomóc!

1. Obserwuj zachowania osoby agresywnej:

To ważne, żeby wiedzieć, jakie zachowania zapowiadają najgorsze i kiedy sytuacja staje się niebezpieczna dla Ciebie, Twoich najbliższych, dzieci.

Jeśli awantury, krzyki nasilają się, jeśli coraz częściej słyszysz groźby pod swoim adresem, jeśli doświadczasz przemocy fizycznej np. szarpania, popychania, bicia, czy też zmuszania do seksu – to są sygnały, że przemoc się nasila i narasta.

2. Naucz dzieci dbać o bezpieczeństwo:

Powiedz dzieciom, gdzie mogą szukać pomocy:

• np. że mogą pukać do zaprzyjaźnionej sąsiada/ki,

• naucz je numeru alarmowego,

• porozmawiaj z nimi, że nie są one winne przemocy i kłótni,

• ustalcie, gdzie znajduje się klucz do domu, jak otworzyć drzwi wejściowe, gdyby coś się stało,

• upewnij się, że znają adres mieszkania, gdyby musiały wzywać służby.

3. Bezpieczne miejsce:

Zastanów się, gdzie w Twoim domu możesz znaleźć bezpieczne schronienie. Ważne, by nie znajdowały się tam żadne niebezpieczne narzędzia.

Unikaj kuchni, garażu, łazienki i innych miejsc, gdzie może być twarda posadzka albo niebezpieczne przedmioty.

Lokalne organizacje i instytucje, które pomagają osobom doświadczającym przemoc:

Specjalistyczny Ośrodek Wsparcia dla Ofiar Przemocy w Rodzinie (SOW): Rusocin, ul. Macieja Rataja 10, Telefon/Fax: 586911936, 511050745, e-mail: sekretariat@sow.powiat-gdanski.pl, PCPR sekretariat – 587732085, PZON przewodniczący zespołu - 587703750, pcpr@powiat-gdanski.pl, orzecznictwo@powiat-gdanski.pl W interwencyjnych przypadkach (codziennie godzinach 7.45 -18) można dzwonić na infolinię - 58 30 77 565 - Wydziału Polityki Społecznej PUW w Gdańsku.

4. Bądź przygotowany/a do ucieczki:

Spakuj wszystko do podręcznej torby, trzymaj ją pod ręką, tak żeby w każdej chwili móc ją zabrać. Lista rzeczy, o których trzeba pamiętać:

• Ważne dokumenty np. paszport, dowód osobisty

• Leki

• Telefon

• Pieniądze/ karta płatnicza

• Ładowarka

• Numery ważnych telefonów

• Klucze do domu

• Obdukcje lekarskie (jeśli masz)

• Numery kont bankowych (zapisane)

• Bielizna na zmianę

• Szczoteczka do zębów

• Środki ochronne potrzebne w czasie epidemii: maseczki ochronne, rękawiczki, małe opakowanie płynu do dezynfekcji (jeśli masz je w domu)

5. W sytuacji zagrożenia:

Nie uciekaj od dzieci! One także mogą być zagrożone.

Jeśli nie masz możliwości ucieczki, schowaj się w rogu pokoju. Skul się, osłaniając rękoma twarz i głowę.

Postaraj się zawsze mieć przy sobie telefon z naładowaną baterią.

Wzywaj pomocy: 997, 112.

W telefonie komórkowym numer alarmowy zaprogramuj tak, żebyś mogła/mógł wybrać go jednym klawiszem. Poza telefonem policji warto mieć także pod ręką numery telefonu pogotowia ratunkowego, bliskiej Ci osoby oraz numer telefonu do schroniska, gdzie możesz uzyskać pomoc i wsparcie.

Jeśli musisz wzywać pomoc w miejscu publicznym, np. na klatce schodowej, zastanów się, czy zamiast wołania o pomoc nie krzyczeć PALI SIĘ! – co może okazać się skuteczniejsze.

Jeśli z interwencją przyjedzie policja, a się boisz o swoje życie i zdrowie, domagaj się, aby sprawca przemocy został zatrzymany na 48 godzin. Zyskasz w ten sposób czas, żeby znaleźć schronienie, uzyskać pomoc. Pamiętaj, że mimo stanu epidemii służby mają obowiązek niezwłocznie reagować na przypadki przemocy domowej!

6. Poznaj swoich sojuszników:

Rozmawiaj z rodziną, sąsiadami i znajomymi o sytuacji w Twoim domu.

Opracuj wspólnie z nimi strategię postępowania na wypadek, gdybyś potrzebował/a ich pomocy. Pomocne może się okazać ustalenie słowa awaryjnego – jeśli go użyjesz, będą wiedzieli, że pilnie potrzebujesz pomocy.

Spróbuj wypełnić poniższą listę, osób do których możesz zadzwonić po wsparcie:

• Przyjaciel/ciółka

• Osoba z rodziny

• Dzielnicowy/a

• Zaufany nauczyciel/ka ze szkoły dziecka

• Zaprzyjaźniony sąsiad/ka

• Kolega/koleżanka z pracy, któremu ufasz

• Organizacja społeczna, która Ci pomoże

• Lekarz/lekarka, który Cię zna

• (Jeśli masz) Twój prawnik/prawniczka

Więcej szczegółowych informacji oraz przydatne numery telefonów znajdą Państwo w poradniku https://www.rpo.gov.pl/sites/default/files/Osobisty_plan_awaryjny_poradnik_0.pdf .

Pedagog szkolny Gabriela Młyńska

Drodzy Rodzice i Uczniowie!

Znajdujemy się w trudnej dla nas wszystkich rzeczywistości – zarówno dla nauczycieli, dla Państwa oraz uczniów to czas wcześniej nieznany. Od dzisiaj wkraczamy w nowy wymiar zdalnego nauczania z realizacją podstawy programowej oraz oceniania działań uczniów. Poruszamy się w tej sytuacji nieco intuicyjnie w miarę możliwości i ograniczeń. Obecne chwile dla wielu mogą stanowić przyczynę nadmiaru lęku i niepewności. Zdajemy sobie sprawę, że sytuacje w domach rodzinnych naszych uczniów mogą kształtować się różnorodnie. Być może rodzice pracują, lub dostęp do Internetu czy komputera jest utrudniony, bo korzysta z niego więcej członków rodziny. Dlatego jesteśmy otwarci na wszelkie sugestie i czekamy na nie z Państwa i uczniów strony. Przeanalizujemy i wspólnie znajdziemy rozwiązanie zaistniałego problemu. Zgłaszajcie wszelkie uwagi przede wszystkim do swoich wychowawców, można też do pedagoga albo Dyrektora Szkoły.

Aby przetrwać ten trudny czas w domu dobrze byłoby stworzyć plan dnia, w którym znalazłoby się kilka ważnych aspektów:

ü czas na naukę i pracę,
ü na wypełnianie codziennych obowiązków (np. sprzątanie, kontrolowane wyjście z psem, opieka nad zwierzętami domowymi),
ü na przygotowywanie i jedzenie posiłków,
ü na przyjemności lub zabawę,
ü na higienę.

Szanowni Państwo!

I taka gorąca prośba, abyście (zwłaszcza rodzice dzieci młodszych) nie wyręczali swoich pociech w wykonywaniu zadań i ćwiczeń. Wspierajcie, kontrolujcie, przyglądajcie się bacznie postępom, lecz uczcie samodzielności, systematyczności, obowiązkowości Wasze dzieci.

Jeżeli mają Państwo lub uczniowie jakieś pytania, wątpliwości czy sugestie to służę pomocą w ramach moich kompetencji pedagoga szkolnego. Można się ze mną kontaktować drogą elektroniczną poprzez e-maila pedagog.spkozliny@onet.pl lub pod numerem telefonu: 662 424 935. Przesyłam poradnik o pozytywnym myśleniu i nie tylko. Może znajdziecie Państwo czas na lekturę i chwilę refleksji.

Ponadto odsyłam osoby zainteresowane i potrzebujące wsparcia psychologicznego do stron internetowych:

https://www.psychologowie-dla-spoleczenstwa.pl

https://drive.google.com/file/d/16V9qxUbSa-nQ4bSKD6aOvloNx8B7lm3I/view?fbclid=IwAR3AZMx9DgS9HTxvXf4yi4bqSeN3LgGbffR_Ip1sb9Tb1lUtNEMAaCFn67w

pozdrawiam serdecznie i życzę zdrowia

pedagog szkolny Gabriela Młyńska

Dzieci i młodzież wobec zaistniałej sytuacji.

Różnimy się pięknie od siebie, dlatego dzieci i młodzież różnie przeżywają emocje (strach, lęk, obawę, niepokój) w obliczu, nowej, nieznanej wcześniej sytuacji. Niezwykle ważne jest, abyście to Państwo – rodzice i opiekunowie – poświęcili nieco więcej czasu na rozmowy z dziećmi.

1. Jak rozmawiać z dziećmi o koronawirusie?

Najważniejszą sprawą jest obserwacja dzieci i to nie tylko pod kątem objawów infekcji, ale też jak dziecko się zachowuje. Czy zmieniło się coś w tym zakresie? Dorośli muszą sobie zadać pytanie czy temat koronawirusa nie pojawia się w Państwa domach zbyt często i przy każdej okazji? Czy wręcz przeciwnie, jest w domu tematem tabu?

Z dzieckiem należy rozmawiać o zaistniałej sytuacji. Na tyle oczywiście, na ile pozwala jego wiek. Dobrze byłoby przekazywać sprawdzone i rzetelne informacje. Nie budzić lęku i negatywnych emocji przekazując tzw. „Fake Newsy”. Ale też należy mówić szczerze o tym, że nie znamy daty końca epidemii. Nikt z nas nie wie, jak długo będzie trwała taka sytuacja. Szczerość buduje zaufanie pomiędzy dziećmi i dorosłymi.

2. Jak spędzić ten czas razem, gdy świat trochę zwolnił tempa?

Dorośli na swoim przykładzie powinni pokazać dzieciom, jak można spędzać czas wolny. Może ciekawa książka, albo gra długo czekająca w kolejce na rozgrywkę, może ulubiona bajka? A może wspólne gotowanie? Wykorzystajmy ten czas na nadrobienie zaległości w tym, na co do tej pory w pędzie życia nie było czasu.

3. Uczmy się razem zdrowych nawyków.

Warto razem z dziećmi uczyć się zasad higieny (mycie rąk, zasłanianie ust podczas kaszlu i kichania, dbałość o wypoczynek).

4. Fakty o koronawirusie:

· wiemy, że należy często i dokładnie myć ręce,
· wiemy, że należy bezwzględnie kichać i kaszleć w chusteczkę jednorazową (którą od razu wyrzucamy) lub w zgięcie łokciowe.
· wiemy, że nie należy dotykać nieumytymi dłońmi oczu, nosa i ust,
· wiemy, że należy bezwzględnie pozostawać w domu, poza wyjściami na spacer, zachowując odpowiednie odległości pomiędzy innymi ludźmi,
· w przypadku wysokiej gorączki, kaszlu i trudności w oddychaniu należy natychmiast skontaktować się z infolinią 800-190-590.

Dla rodziców dzieci z oddziałów przedszkolnych i klas I-III może przydatny okazać się link, pod którym znajdziecie Państwo książeczkę dotyczącą koronawirusa https://liblink.pl/CfuxpohTC8

Pedagog szkolny – Gabriela Młyńska

Szkoła Podstawowa w Koźlinach, Koźliny 50, 83 - 022 Suchy Dąb, tel./fax 692 70 88, e-mail spkozliny@op.pl